اشعار

زیـور بـبـنـدیـد آسـمان‌ها و زمین را            آذین کـنـید از یاس‌ها عرش برین را

از پـولـک بـرّاق و زیـبــای سـتــاره            برگوش حـوران بهـشـتی گـوشـواره

با بهـترین رخـت و لباس میـهـمـانی            امـشـب بـیـائـیـد حــوریـان آسـمـانـی

آری ملائک صف به صف مشغول شادی            غـم رفـته امشب کـاملاً در انـفـرادی

پُر گـشـته دنـیا بی نهـایت از فـرشته            بـر روی بـال تک تک آن‌ها نـوشـته

بنـوشـته با خـط خـودش حیّ تبـارک            پیوند یاس و حضرت یاسـین مبارک

عـاقـد خـدا و شـاهـدش پـیـغـمـبـر او            داماد حیدر گـل عـروسـش کـوثر او

در صورت زهرا چه شرم دلنشینی ست            در چهرۀ مولا چه شوق بی‌قرینی ست

لبخند شرم و شوق زهرا را نظر کن            این رخت دامـادی مولا را نظـر کن

این ساقی کـوثـر امیرالمـومنین است            که ساق دوشش حضرت روح الامین است

این عشق اوج عشق معنای حضور است            نورٌ علی نور است امشب غرق نور است

صدای به هم خـوردن بـال و پَـر بود            گمانم که جـبـریـل آن دور و بَـر بـود

نـگـاهـش به در بـود مـهـمـان بـیـایـد            صـدای در آمـد، عـلـی پـشت در بود

عــلــی بــود امّـا نـه مـثـل هـمـیـشــه            که رخـسـارش از شبـنـم شرم تَر بود

گُـل افــتــاد بـر گــونـۀ حــیـــدر امّــا            مگر خواستگاری از او خوبتر بود؟!

علی خواست لب وا کند، لب فروبست            نگـفـت و مـحـمّـد خودش با خبر بود

فـداها ابـوها، نـگـاهـش به زهـراست            به نوری که در خانه‌اش جلوه‌گر بود

به زهـرا که قالو بلی خواند و خـندید            به زهـرا که شاد از قـضا و قـدر بود

علی رفت و زهرا جهیزیّه می‌خواست            علی مردِ میدان و جـنگ و خطر بود

زره داشت، شمشیر و اسب و دگر هیچ            که دارایـیِ او هـمـیـن مـخـتـصر بود

زره شــد جــهــیــزیّــۀ عــشــق امـــا            از آن روز زهـرا بـرایـش سـپـر بود

شکر حق که مـادرزاد بندگان یکـتائیم            با ولایت مـولا، عـبـد کـوی طـاهـائیم

افتخـار ما این است ما اسیـرِ مولائـیم            از ازل گـرفـتـار سـاربـان زهــرائـیـم

مـا هـمـه عــنـان دار نـاقـۀ عـــروس او

با سرود "من مثلی" جمله خاک بوس او

سر فراز هر قـومـیم سربـزیر دلداریم            از عروس و داماد آسمان نشان داریم

در عروسی اش دعوت با تمام حضاریم            حرمت عـروسش را تا ابـد نگهـداریم

مـا غـلام زهـرائـیـم، عـبـد حـیـدر کرار

جان،به رسم تبریک است نذر احمد مختار

شرح حال این زوجین سوره‌های قرآنی            ذکر و وصف این هر دو آیه‌های رحمانی

حمد و مدح زیباشان خطبه‌های طولانی            جایگـاه والاشـان غـرفه‌های رضوانی

حاصل هـمـین تـزویج، یـازده امـام دین

مهـرشان کـمـال دین، فعـلـشان پـیام دین

حجت خدا حیدر، عصمت خدا زهـرا            لنگـر زمین حـیـدر، لنگـر سما زهـرا

محور فلک حـیدر، محـور کـسا زهرا            صاحب جزا حـیدر، شافع جـزا زهـرا

هردو مظهر توحـیـد، هردو مظهر کوثر

هردو کفو هم یعنی، هردو محو یکدیگر

صوت خطبه خوانِ این عقد آسمانی را            بشنو با صدای هـو نـغـمـه نـهـانی را

خوش به غمزه میخواند بانوی جنانی را            این چنین روایت شد عـقد جاودانی را

گـفته حق: وکـیلم من؟ گـفت فاطمه، بـله

بر شـمـا دلـیـلم من؟ گـفت فـاطـمه، بـلـه

این عروس و این داماد عاشقند و دلداده            شد اثاث این بانو یک جهـیـزیه، ساده

ظرف و چادر و معجر یک حصیر و سجاده            ذوالـفـقـار مـولا و یـک غـلاف آمـاده

بی سپر عـلی آمد چون سپـر نمی خواهد

او مدافـعی غیر از پشت در نمی خواهد

بهر نو عروسان است فعل فاطمه مصداق            عـطر این خبر پیچـید در تمامی آفـاق

در شب عروسی هم فاطمه کند انفـاق            داده بر محـبّانش درس برترین اخلاق

فـاطـمه به یک سائل داد بهترین رختش

با دو کهنه پـیـراهـن رفـت خانه بخـتـش

حرف کهنه پیراهن گرچه ماجرا دارد            لا اقـل به مـقـدارِ یک گـریـز جا دارد

ذکر کهـنـه پـیـراهـن یـاد کـربـلا دارد            دستـبـاف مـادر هم جای بوسه‌ها دارد

نـیـزه کی دهـد بـوی بوسه‌های مـادر را

زخمه میکشد روی بوسه‌های خواهر را

درود! طلعت خـورشـید روزگار علی            سـلام مــادر آب و سـلام یــار عــلـی

کسی که گـفـته نیـاید بهـار با یک گل            خـبـر نـداشـته اصلاً ز نـوبـهـار عـلی

کـلید جنّت و فـردوس زیر لفـظی بود            برای عـقـد تو از سمت کردگـار علی

عـروس خـانـۀ حـیـدر مـبـارکت باشد            شروع زنـدگی مـشـتـرک کـنـار علی

سپـر فروخت برای عروسی ات مولا            خبر شدند دو عـالـم ز شـاهـکار عـلی

طبق طبـق سبـد یـاس جـبـرئـیل آورد            به افـتخـار شـمـا و به افـتـخـار عـلـی

دخـیـلِ بخت ببند ای ملـیکه با چشمت            به چـشم‌هـای سـراسـر امـیـدوار عـلی

قسم به«واقعه»«کوثر» پسند کرده«نباء»             و جای باطن «قدر» است در جوار علی

سه بار جلوه گری کن ز صبح تاخود شب            سه بار دیدن این جلوه‌هاست کار علی

بدون اذن تو دستی به قبضه زد نه نزد            که هست فاطمه مِن بعد ذوالفقار علی

رضایت است سکوت اختیار کردی تو!            که انتخـاب گـذاری به اخـتـیـار عـلی

خـدا کـند نظر تـنـگ چـشـمـتان نـزند            خـدا کـنـد نـرود طاقت و قـرار عـلـی

هوای سیـنـۀ دنیا چو عرش اعلاء بود            و نـور عـشـق میان زمیـن و بـالا بود

مدیـحـه خـوانی داوود می‌رسد امشب            در این شبی که شفق هم نوای دریا بود

دل زمین خدا شوق پَر کـشـیدن داشت            و آن کـرانه که در اوج ناکجـاهـا بود

نشست حضرت موسی به تور عشق علی            و شور و شوقِ دگر در دل مسیحا بود

تــمـامـی شـعــف جـلــوۀ خــداونــدی            مـیـان خـنـدۀ پـیـغـمـبـرش هـویـدا بود

نگاه خیـرۀ زهـرا به چـشـم‌های عـلی            نگاه خـیـرۀ حـیـدر به چشم زهرا بود

خــرابـی دل عـــالـم شـدسـت آبــادش

خوشا به حال نبی که علیست دامادش

زمین بهشت خـدا شد ز اعـتـبار عـلی            و ماه محور رخ و گردش مـدار علی

همین که حضرت زهرا عروس مولا شد            نـمانـده بود به سیـنـه دگر قـرار عـلی

به نان هر شب حیدر مدینه محتاج است            از این به بعد که زهراست خانه‌دار علی

و بـا حـضـور قـدم‌هـای مـادر گـل‌هـا            شـکـفـت در دل خانه گـل بـهـار علی

برای جنگِ علی ذوالفـقار لازم نیست            چرا که حضرت زهراست ذوالفقار علی

هزار هـمچـو سلـیـمـان کـنار خـانۀ او            نشـسـته‌اند که باشند ریـزه‌خـوار عـلی

به پـاش ریخـت پـیـمـبر تـمام دنـیا را

گذاشت در کف حیدر چو دست زهرا را

صدای هـلهـله‌ای عـاشـقـانـه می‌آیـد            صـدای پـای تـغـزل، تـرانـه می‌آیـد
بهشت خـنده کـنان، این میانه می‌آید            خـدا به شـوق در این آسـتانه می‌آیـد

حدیث وصل دو دریا عجب شنیدنی است
عروسی علی و فاطمه چه دیدنی است

از این به بعد، دو عاشق کنار هم هستند            تـجـلّی هـم و آئـیـنـه‌دار هم هـستـنـد
به روی سفرۀ خود نان بیار هم هستند            چو کوه پشت هم و دوستدار هم هستند
دوباره پوزۀ شیطان شکست، شکر خدا
عروسی علی و فاطمه است، شکر خدا

از این وصال مبارک خدا هدف دارد            چقدر حضرت خاتم به دل شعف دارد
دلـم هـوای ضریـح شـه نجـف دارد            عروسی علی و فاطمه است، کف دارد
به بزم عشق همه عاشقانه دف بزنید
برای خـاطـر دامـاد باز کـف بـزنید

کنار سفرۀ عقد، این عروس گل سیما            زکیّه، طاهره، انسیّه، فاطمه، زهرا
نـشـسته اذن “بلی” تا بگـیرد از بابا            پدر اجازه گرفت از خدای جـلّ علا
بساط خطبه از این اذن تا فراهم شد
علی به فاطمه‌اش تا همیشه محرم شد

بـگـیـر دامن پـر برکـت پـیـمـبـر را            بپاش بر سر امّت، گلاب قمصر را
گره زدند به هم عادیات و کـوثر را            کشانده‌اند به دنیا بهشت و محشر را
از این وصال غدیر از گزند ایمن شد
نوشته‌اند که تکلیف شیعه روشن شد

نـوشـته‌اند که شیعـه نـشانـه‌ای دارد            شـراب کـوثــریِ جــاودانـه‌ای دارد
کــبـوتـری شـده و آشــیـانـه‌ای دارد            برای گـریه و شـادی بهـانه‌ای دارد
تـمـام عــمـر دلـم زیـر دیـن مـی‌آیـد
از این وصال مـقـدّس حـسین می‌آید

سخن ز عشق که باشد، شراب شیرین است            برای تشنۀ عشق آفتاب شیرین است
کنار یار خوشی و عذاب شیرین است            سلام‌های بدون جـواب شیرین است
اگر که فـاطمه باشد کـنار شیر خـدا
زمان فـتنه شود ذوالفـقـار شیر خـدا

زمان فـتـنه قـمـر در محاق می‌افـتد            تبـر به جـان درخـتـان بـاغ می‌افـتـد
مـیـان امّـت احـمــد نـفـاق مـی‌افـتــد            و آن دوشنـبـۀ شـوم اتّـفـاق می‌افـتـد
که درب خانۀ زهرا شکسته می‌شود و
دو دست حیدر کرار بسته می‌شود و

خـدا کـند که نـبـیـنی قـیـامتی را که            کـنار خـانۀ حـیـدر جـماعـتی را که
شکسته‌اند دری را، نه ساحتی را که            شکست ضربه آن درب، قامتی را که
پس از سه ماه علی نیمه شب، غریبانه
به دست قبر سپردش، عجب غریبانه

فضایِ شهر مدینه دوباره عرفانی‌ست            نماز پنجـره‌هایش چـقدر روحانی‌ست!

مگر چه عید بزرگی رسیده که امشب!            در آسمان و فلک جشن نور افشانی‌ست

عجب شبی! همه جا ریسه بسته جبرائیل            عجب شبی!همۀ کهکشان چراغانی‌ست

ولیـمـه می‌دهد امشب پـیـمـبر رحـمت            چقدر سفره این جشن، پهن و طولانی‌ست

امـیـرِ غـزوۀ فــتـح الـفـتــوح مـی‌آیــد
وصـیّ احــمـد و آدم و نــوح مـی‌آیــد

شـراب داخـل خـمـره مـدام قُـل می‌زد            پـیاله ذوق کـنان سمتِ باده زُل می‌زد

چه عطرِ سیب خوشی بین عرش پیچیده!            برای بـاده زدن ذوالـفـقـار هُـل می‌زد

دگر نـزول مـلائک به خاک آسان شد            خـدا مـیان زمیـن و بهـشت پـل می‌زد

شب عروسیِ خورشید و ماه عالمتاب            سـپـیـده بر سرِ بام سحـر دهـل می‌زد

برای بُـردن این زوج آسـمـانی، نـوح            چه باسلیقه به کشتیِ خویش گُل می‌زد

امـیـرِ غـزوۀ فــتـح الـفـتــوح مـی‌آیــد
وصـیّ احــمـد و آدم و نــوح مـی‌آیــد

سـتـاره‌هـا هـمـه بـی‌تـاب دیـدن دامـاد            گـرفـتـه‌انـد حـسـودان کوردل غـمـباد

وضو گرفـتـه و با احـترام باید گـفت:            جناب حضرت دامـاد، شاخـۀ شـمشاد

تـمـام آیـنـه‌هـای مـدیـنـه غـش کـردند            نـگـاه فـاطـمـه تا در نـگـاه شان افـتـاد

کـلید باغ جـنان را، خـدا مراسم عـقـد            به این عروس سرِسفره زیر لفظی داد

ترانۀ لب داوود خوش صدا این است:            عـلی و فـاطمه پـیـونـدتـان مبارک باد

امـیـرِ غـزوۀ فــتـح الـفـتــوح مـی‌آیــد
وصـیّ احــمـد و آدم و نــوح مـی‌آیــد

می نویسم فـاطمه و می نویسم یا عـلی            روی دیوار اتاقـم هک شده مولا علی
انـبـیا بر چـادر زهـرا تـوسل داشتـنـد            و توسل می کند بر فـاطمه حتی عـلی

نور زهرا با علی یک نور واحد میشود            یعنی آخر که ولایت میشود، زهرا؛علی

سر معراج پیمبر در ولایت بود و بس            پس بـیا بالای بـالا ای محـمد تا عـلی
حاصلِ این وصلتِ بین علی و فاطمه            میشود چندین محمد میشود صدها علی
دخـتری دارد عـلی مـادر نزائیده دگر            چه بگویم نام او را زینب کبری، علی

یک آینه که حـسرت دارالـسّلام‌هاست            یک آیـنه که قـبـلـۀ بیت الحـرام‌هاست
یک آینه که عین حقـیـقـت، مجـاز نه!            یک آینه که غرق سکوت و پیام‌هاست

یک سو جلال حضرت خیرالنّسای خلق            یک سو جمال واضح خیرالأنام‌هاست
پیوند پاک سورۀ یاسین و کـوثر است            آغــار انـکـشـاف تـمـام ظـلام‌هـاسـت
تلفـیـق نهر کـوثـر و امواج سلـسبـیـل            هنگـام باده نوشی و شرب مدام‌هاست
»حبـل متـیـن» گوشۀ جـلباب فـاطـمـه            خورده گره به پیرهن «لاانفصام» هاست
دست علی به دست«فصلِّ لربّک» است            اشـراق آسـمـانـی و صبـح امـام‌هاست
دیگر نیاز تیغ دو دَم منتـفی شده است            زیرا که خطبه خطبه فدک در نیام‌هاست
تا « لَم یَکُن لَهُ کُـفُـوًا» نزد مرتضاست            خاری به چـشم شور جـمیع لئام‌هاست
باید گـدا شـویـم و یـتـیـم و اسـیـرشـان            وقـت نـزول مـائـده‌هـای طعـام‌هـاست
بر خانه‌ای که «تُرفَع» و «یُذکَر» نموده «اسم«            بر خانه‌ای که رکن و منا و مقام‌هاست

یک مرد و زن مکمل هم در کنار هم            آیــینه وار هـر دو یشان بی‌قـرار هم

مـعـنـای اصـلی لـغـت خـانـواده‌انـد            مست نگاه یک دلی و می گسار هم

این زندگی بنا شده بر پایه‌های عشق            بی‌اعـتنا به ثـروت و دار و ندار هم

یک خانهٔ محقر و یک قطعهٔ حصیر            سـرمایه‌های اصلی شان اعـتبار هم

کانون گـرم پروش غـنچه‌های یاس            پیــوندشان وقوع و طــلوع بهار هم

در آسـمان عـاطفه این ماه و آفـتاب            چـرخـیـده‌اند تـا به ابـد در مـدار هم

عاقد خدا و مهریه آب و سکوت محض            آری شـدنـد هم نــفـس روزگـار هم

ابرهای رحمت حق درّ و گوهر ریختند           نقد هستی را به خاک پای حیدر ریختند

شب نشینان فلک از چشم گوهر بار خویش           بهر فیض خاکیان از شوق گوهر ریختند

در چنین شب آرزومندان ز شور اشتیاق           صد هزاران دل به پابوسی دلبر ریختند

ساقیان بزم عشق و شور و مستی از شعف           عاشقان را شهد شیدائی به ساغر ریختند

در شب تزویج زهـرا با علی از آسمان           قدسیان گل بر سر زهرا و حیدر ریختند

تا که چشم مهر و مه افـتاد بر انوارشان           بر نـثار راه آنان نـقـره  و زر ریخـتـند

در فلک خیل ملائک بال بر هم می‌زدند           پیش پای شمع دل پروانه سان پر ریختند

در بهشت آرزو از یمن این پیوند نـور           حوریان گل در کنار حوض کوثر ریختند

از درخت سبز طـوبی بر محـبّان عـلی           برگۀ آزادی از غوغای محشـر ریختند

ای وفائی ماه و خورشید فلک از آسمان           در قدوم مهر و ماه عشق اختر ریختند

جهان برای شکـوفـا شدن مهـیا بود            و این قـشـنگ ترین اتـفـاق دنیا بود

که دست فاطمه در درست های مولا بود            به اعتقاد من اصلا غـدیر اینجا بود

پدر به فاطمه رو کرد، اینچنین فرمود

دلـیـل خـلـقـت لاهـوت ازدواج تو بود

قـرار شد که شما بی‌قـرار هم باشید            جهان دچار شما شد دچار هم باشید

تـمـام عـمـر دمـادم کـنـار هم باشید            و در مصاف خطر ذوالفقار هم باشید

دعای من همه این بوده تا به هم برسید

که خلق گشته زمین تا شما به هم برسید

نفس نفس همه جا عاشقانه همدم هم            خدا نکرده اگر زخـم بود مرهـم هم

صفا و مروه و رکن و مقام و زمزم هم            چرا که قبلۀ من هم علیست فاطمه هم

و رو به اهل مدینه چنین سفارش کرد

نوشته‌ام که سفارش نه بلکه خواهش کرد

هـمـیـشه نام عـلـی را امـام بگذارید            به خـانـوادۀ مـن احـتـرام بـگـذاریـد

برای فـاطـمه سنـگ تـمام بگـذارید            و روی زخـم دلش الـتـیام بگـذارید

جهان بدون علی رنگ و بو نخواهد داشت

بدون فـاطـمه هم آبـرو نخواهـد داشت

شنیده می‌شود از آسمان صدایی كه            كشیده شعر مرا باز هم به جایی كه

نبود هیچ كسی جز خـدا، خدایی كه            نـوشـت نـام تو را، نـام آشـنـایی كه

پس از نـوشتن آن آسـمـان تـبـسم كرد

و از شنیدنش افلاك دست و پا گم كرد

نوشت فاطمه، شاعر زبانش الكن شد            نوشت فاطمه هفت آسمان مزین شد

نوشت فاطمه تكلیف نور روشن شد            دلیل خلق زمین و زمان معـیـن شد

نوشت فاطمه یعنی خدا غزل گفته است

غزل، قصیدۀ نابی که در ازل گفته است

نوشت فاطمه تعـریف دیگری دارد            ز درك خـاك مـقــام فـراتـری دارد

خوشا به حال پیمبر چه مادری دارد            درون خـانه بهـشت معـطـری دارد

پدر همیشه كنارت حضور گرمی داشت

برای وصف تو از عرش واژه بر می‌داشت

چرا كه روی زمین واژۀ وزینی نیست            و شأن وصف تو اوصاف این چنینی نیست

و جای صحبت این شاعر زمینی نیست            و شعر گفتن ما غیر شرمگینی نیست

خدا فراتر از این واژه‌ها كشیده تو را

گمان كنم كه تو را، اصلا آفریده تو را

كه گرد چـادر تو آسمان طواف كند            و زیر سایۀ آن کعـبه اعـتکـاف كند

مـلـك بـبـیـند وآنگـاه اعـتـراف كـند            كه این شكوه جهان را پُر از عفاف كند

كـتاب زنـدگـی‌ات را مـرور باید كرد

مرور كوثر و تطهـیـرو نور باید كرد

در آن زمان كه دل از روزگار دلخور بود            و وصف مردمش الهاكم التكاثر بود

درون خـانـۀ تو نـان فـقـر آجـر بود            شبیه شعب ابی طالب از خدا پُر بود

بهـشـت عـالـم بـالا برایت آمـاده است

حصیر خانۀ مولا به پایت افتاده است

به حكم عشق بنا شد در آسمان علی            علی از آن تو باشد؛ تو هم از آن علی

چه عاشقانه همه عمر مهربان علی!            به نان خشك علی ساختی، به نان علی

از آسـمـان نگـاهت ستـاره می‌خـواهم

اگر اجـازه دهـی با اشـاره می‌خـواهم

به یاد آن دل از شهـر خسته بنویسم            كنار شعر دو ركعت نشسته بنویسم

شكـسـته آمـده‌ام تا شكـسـته بنـویـسم            و پیش چشم تو با دست بسته بنویسم

به شعر از نفس افـتاده جـان تـازه بده

و مادری كن و ایـنـبـار هم اجـازه بده

به افـتـخـار بگـویـیـم از تـبار توأیم            هنوز هم كه هنوز است بی‌قرار توأیم

اگر چه ما همه در حسرت مزار توأیم            كنار حضرت معصومه در كنار توأیم

فضای سینه پر از عشق بی‌كرانۀ توست

كرم نما و فرود آ كه خانه خانۀ توست

پهلوی توست گوهـر انگـشتر عـلی            یار هـمه عـلی و تویی یـاور عـلـی

لبخند تو بشارت دل‌های خسته است            ای شـادمـانـی دل غـم پـرور عـلـی

در آینه خداست و غیر از خدای نیست            چـشـمـان توست آیـنـۀ دیگـر عـلـی
در یک طلوع گرم دو دریا به هم رسید            دریـا تـرت علی و تو دریـا تر عـلی

چشمان تو زلال تر از حوض کوثر است            این اشک کیست می‌چکد از کوثر علی

در این دیار گشتم و در این دیار نیست            کو ای نـسیم عطـر گـل پرپـر عـلی

عشق عـلی نـماز علی کـوثـر عـلی            آمـد نـشـسـت اُمّ ابـیـهـا بــرِ عــلــی

کُفـواً أحد بخوان و بگو همسر علی            پهلوی توست گوهـر انگـشتر عـلی

یار هـمه عـلی و تویی یـاور عـلـی

گیرم که دست های یدُالله بسته است            گیرم غرور فاتح خیبر شکسته است

گیرم که ذوالفقار به ماتم نشسته است            لبخند تو بشارت دل‌های خسته است

ای شـادمـانـی دل غـم پـرور عـلـی

ای چشم بسته بر همه دنیا و هست و نیست            پلکی بزن که چشم خداوند خون گریست

این کشتۀ فتاده به هامون حسین کیست            در آینه خداست و غیر از خدای نیست

چـشـمـان توست آیـنـۀ دیگـر عـلـی

از إنّـمـا یُـریـد صـدای کـرم رسـیـد            افلاک را ز قـصۀ لـولاک دم رسید

آیات شاد سورۀ رحمان به غم رسید            در یک طلوع گرم دو دریا به هم رسید

دریـا تـرت علی و تو دریـا تر عـلی

ساقی کنار باده و باده به ساغر است            ساغـر در انتظار قـدوم پیمبر است

پیغمبری که عاشق لبخند دختر است            چشمان تو زلال تر از حوض کوثر است

این اشک کیست می‌چکد از کوثر علی

آیا بهـار سوخـتـه‌ام را مـزار نیست            در سینه‌های غم زدۀ بی‌قرار نیست

در قلب های خستۀ چشم انتظار نیست            در این دیار گشتم و در این دیار نیست

کو ای نـسیم عطـر گـل پرپر عـلی

در گـوش فـرشتـه‌ها اذان باید گفت            تـفـسـیر خوش یـلـتـقـیـان باید گـفت

روزیکه علی و فاطمه خوش حالند            تبریک به صاحب الزمان باید گفت

******************

وقـتـی که دو آیـیـنه مـقـابـل بشـوند            یک عـالـم بـی‌نـهـایـت دل بـشـونـد

در اصـل تــوازن خــدایــی بــایـــد            زهـرا و عـلـی بهـم مـعـادل بآشوند

******************

به به، که عروس مادرخورشید است            دامـاد یـگـانـه مـظهـر توحـیـد است

نـوروز ز چــشـم مـردمـان افـتــاده            چون روز علی و روز زهرا عید است